Witamy na naszej stronie

kancelaria prawna

Zapraszamy

Oby ten dzień był udany :)

porady prawne warszawa

druk ulotek warszawa

Dochodzenie po poważnym wypadku powinno być prowadzone w sposób pozwalający na wysłuchanie wszystkich stron oraz umożliwiający im dostęp do wyników. W szczególności organ dochodzeniowy powinien podczas dochodzenia informować strony, które uważa za odpowiedzialne za pewne kwestie bezpieczeństwa, o postępie dochodzenia i powinien brać pod uwagę ich poglądy i opinie. W ten sposób organ dochodzeniowy będzie mógł uzyskiwać wszelkie istotne dodatkowe informacje i mieć świadomość różnych opinii na temat swoich prac, tak aby w jak najlepszy sposób przeprowadzić dochodzenie. Takie konsultacje nie powinny w żadnym przypadku mieć na celu przypisywania winy lub odpowiedzialności, ale zgromadzenie faktów dowodowych i wyciągnięcie wniosków umożliwiających podniesienie poziomu bezpieczeństwa w przyszłości. Organ dochodzeniowy powinien jednak mieć swobodę decydowania, jakie informacje zamierza udostępnić takim stronom, aby uniknąć wszelkich nienależnych nacisków, chyba że z takim wnioskiem wystąpią prowadzący procedurę sądową. Organ dochodzeniowy powinien również uwzględniać uzasadnione potrzeby informacyjne wszelkich ofiar i ich rodzin.

Opłaty za wystawienie zezwoleń dla pojazdów i jednolitych certyfikatów bezpieczeństwa były dotychczas pobierane przez właściwe organy krajowe. Wraz z przekazaniem kompetencji na szczebel Unii Agencja powinna zostać uprawniona do pobierania opłat od wnioskodawców z tytułu wydawania certyfikatów i zezwoleń, o których mowa w powyższych motywach. Należy ustanowić pewne zasady mające zastosowanie do honorariów i opłat pobieranych przez Agencję. Należy oszacować poziom tych honorariów i opłat w taki sposób, aby objąć pełny koszt wyświadczonej usługi, w tym – w stosownych przypadkach – koszty wynikające z zadań przypisanych krajowym organom ds. bezpieczeństwa. Wysokość tych honorariów i opłat powinna być równa lub niższa od obecnej średniej za takie usługi. Te honoraria i opłaty powinny być ustalane w sposób przejrzysty, uczciwy i jednolity we współpracy z państwami członkowskimi i nie powinny zagrażać konkurencyjności europejskiego sektora kolejowego. Powinny one być ustalane na takiej podstawie, jaka właściwie uwzględnia możliwości płatnicze przedsiębiorstw, i nie powinny powodować nakładania zbędnych obciążeń finansowych dla firm. Powinny one w stosownych przypadkach uwzględniać szczególne potrzeby małych i średnich przedsiębiorstw.

Jednostki oceniające zgodność często zlecają podwykonawcom realizację części zadań związanych z oceną zgodności lub korzystają z usług spółek zależnych. W celu zagwarantowania poziomu bezpieczeństwa wymaganego w przypadku przyrządów pomiarowych, które mają być wprowadzane do obrotu, niezbędne jest, aby w ramach wykonywania zadań oceny zgodności podwykonawcy i spółki zależne uczestniczące w ocenie zgodności spełniały te same wymagania, co jednostki notyfikowane. W związku z tym ocena kompetencji i wyników działalności jednostek, które mają być notyfikowane, oraz monitorowanie jednostek już notyfikowanych powinny obejmować również działania prowadzone przez podwykonawców i spółki zależne.

Zapewnienie identyfikowalności elementów bezpieczeństwa do dźwigów w całym łańcuchu dostaw przyczynia się do uproszczenia nadzoru rynku i poprawy jego skuteczności. Skuteczny system identyfikowalności ułatwia organom nadzoru rynku realizację zadania identyfikacji podmiotów gospodarczych udostępniających na rynku elementy bezpieczeństwa do dźwigów niezgodne z wymaganiami. Podmioty gospodarcze przechowujące wymagane na mocy niniejszej dyrektywy informacje umożliwiające identyfikację innych podmiotów gospodarczych nie powinny być zobowiązane do aktualizowania takich informacji dotyczących innych podmiotów gospodarczych, które dostarczyły im element bezpieczeństwa do dźwigów albo którym one dostarczyły element bezpieczeństwa do dźwigów.

Zasada nadzoru ze strony macierzystego państwa członkowskiego wymaga, aby właściwe organy państw członkowskich cofały lub odmawiały wydania zezwolenia w przypadku gdy czynniki, takie jak treść programów działań, geograficzna dystrybucja lub działalności faktycznie prowadzone, jednoznacznie wskazują na to, że spółka zarządzająca wybrała system prawny danego państwa członkowskiego w celu uniknięcia bardziej restrykcyjnych norm obowiązujących w innym państwie członkowskim, na którego terytorium spółka ta zamierza prowadzić lub prowadzi większą część swojej działalności. Do celów niniejszej dyrektywy, spółka zarządzającą powinna uzyskać zezwolenie na działalność w państwie członkowskim, w którym znajduje się jej statutowa siedziba. Zgodnie z zasadą nadzoru macierzystego państwa członkowskiego wyłącznie właściwe organy macierzystego państwa członkowskiego spółki zarządzającej powinny być uznane za właściwe do nadzorowania organizacji spółki zarządzającej – włącznie z wszelkimi procedurami i zasobami wykonującymi funkcje administracyjne, o których mowa w załączniku – który powinien podlegać prawu macierzystego państwa członkowskiego spółki zarządzającej.

Aby obowiązkowe krajowe cele ogólne zostały osiągnięte, państwa członkowskie powinny pracować w kierunku orientacyjnego kursu, nakreślającego drogę do osiągnięcia obowiązkowych ostatecznych celów. Powinny stworzyć krajowy plan działania w zakresie energii odnawialnej zawierający informacje o celach sektorowych, mając na uwadze fakt, że istnieją różne zastosowania dla biomasy i dlatego kluczowe znaczenie ma zmobilizowanie nowych zasobów biomasy. Ponadto państwa członkowskie powinny ustalić środki służące osiągnięciu tych celów. Każde państwo członkowskie, szacując oczekiwane końcowe zużycie energii brutto w swoim krajowym planie działania w zakresie energii odnawialnych, powinno ocenić, w jakim stopniu środki służące efektywności energetycznej i oszczędności energii mogą przyczynić się do osiągnięcia krajowych celów. Państwa członkowskie powinny wziąć pod uwagę optymalne połączenie technologii z zakresu efektywności energetycznej i energii ze źródeł odnawialnych.